şiir

kırlangıçlar
kırka yarıyor gökyüzünü
kayaların yarı beli denizde
sahilin ileri ucunda
bir şaykanın gölgesi çatallanıyor
eminim burada bir dizeye başlasam
burada başlayan dize
başka yerde sürmez eminim

seni anlatmayı
yalnızca tanrıya bırakamam
şiirlerimle bunu tartışıyorum

harflerimden seken notalar
notaların kâğıda saplanması
saplanıp kalması sözlerimin
gösteriyor
görülüyor ki
bir şair diğerinden bahsetmekte
öyle sitemsiz övgülerim de
seviştiğimizin hatırına

diyorlar ki
senin saçlarını
kanla çeliklenen

Duru sularında dirilt beni, gökyüzü için bir anlam belirtelim
ne varsa açıktır insana, kanatlarını kalbi yolundan geçirmiş
          kuşlar için bir anlam belirtelim.

Bir kadın çizelim, bir kadın ve ayaklarına sarmaşık dolanmış
          tüm kadınların en yalnızını
yatık kitabeler üstüne düştükçe o kadın perçemi,
bir kadın çizelim ve bir adam, boynuna rüzgâr

kadın mı ağladı
adam mı kadının içinden

kadın mı öptü tanımsızlığı
adam mı emdi anlamsız

kadın mı aktı lav gibi
adam mı kurcaladı yanardağı

kadın mı nakışladı ormanı
adam mı düşürdü son yaprağını

kadın mı taşıdı kıvılcımı
adam mı göverdi sil baştan

kadın mı koktu durmadan
adam mı suladı gül ağacını

kadın mı açtı kuyularını
adam mı zorladı çıkrıkları

kadın mı törpüledi geceyi
adam mı kesti korkudan

kadın mı sürdürdü ağlamayı
adam mı kadının içinden

Damal’ın bebek yüzlü bebekleri bebek yapıyor
Mevsiminde olmuyor meyveleri Pülümür’ün
Bir keçi sağılıyor bütün bereketiyle
Bebek yüzlü kadınlar bebek yapıyor

Siyah kıl çadırında Ağrı’nın
Rüyalar sevişiyor her akşam
Direkli peştamalını savuruyor
Yeni regl olmuş kız
Posbıyıklı kıl çadırda ağzı sulanır ağanın
Ak güvercinin erik memelerinden
Süt damlar tez zamanda.

Her bahar akşamlarında
Koyun kokulu sevişmeler yaşanır, habersiz dağlarında Anadolu’nun
Bebek yaparlar elleriyle Damal’ın bebekleri

Annem’e

bir gün / Sedat Demirkaya

gün batmadan atlar baharı sırtlar
üç günlük ömrünün uykularını taşır eylüle
ne yağmurlar ıslatır beni ne rüzgâr savurur
istemem sarı yaprakların geniz yakan hüznünü
zaman akar avuçlarımdan
tüketir ayrılıkların ömrünü

Erken ölmeliydim ben
Üç şiir yazsam yeterdi
Cenazem rüzgârlı bir günde kalkmalı
Mezarım çıplak bir tepede olmalıydı

Erken ölmeliydim ben
Bir korsanın ömrü kadar
Fırtınalı gecede hayalet şatosunda
Korkunç bir çığlığın yankısı kadar

Erken ölmeliydim ben
Bu yüzden kıskanırdım işte
Gece kelebeklerini ateşböceklerini
Onlar gibi yansaydım ateşler içinde

Çok erken öldüm ben
Çocuktum ilk kez sinemaya gitmiştim
James Dean Yılmaz Güney genç askerler
Film bitmiş herkes çıkmış ölmüşüm ben

Kadıköy - 2000

söylesene Mirva
bu benim göğsümü çiğ yumurta renginde
boyayan nedir
göğsümde ura benzeyen şey

göğsün değil asıl gözlerindeki
dediğin de nedir

bu otların
bu ağaçların
bu yaprahların
nefes aldığını düşhünmeyin
vehimelenir adam

indi gel inandır meni
nefes alanın yaşhamadığına
yaşhayanın duymadığına
duyanın sevmediğine

…güneşhin aleyhine düşhünmeyin
qaranlıq gecelerde
ulduzlar habercidir

her martı bir uçuştur katlanmış denizi göğe asmaya
yorulmuş ömür kanatlarının nakışıdır yolculuk
engin mavinin dingin konukluğunda

taşımasından mı dilimizdeki yara
geçmişten sözcükleri gelecek kuyusuna

nergisleri köksüz öksüz ağıttan dileğe sığınmak
bilmem şiiri böyle mi tanımlasak

nokta kadarız sonsuz evrende küçük
ikimizi toplasak iki noktanın devamı
belleğimden süzdüğüm her sözcük

her martı bir uçuştur yine de
beş beden büyük kanatlarla
katlanmış denizi göğe asmaya