yalnızca hüznünde anlıyorsun yüzümü,
ve arkasında çelimsiz, yitik bir kayık götürüyor,
kendine güvenen, güzel bir gemi…
[23 eylül 2002] {343}
ölümden önceki uyak
yaşamak adına ağzımdan kaçırdığım kuşlar,
kim bilir şanslarını kimin üzerine pisliyor.
ölümden önceki dudak
—suratın sırat olsa
geçemezdim gözlerinden
kaç kan aksa— ile tavladığım kadın
kim bilir hangi efendinin valsinde tırnak yiyor.
ölümden önceki tuzak
traji-kolik hayatımın tirajı komik öyküleri
süs arıyor bir yanım intiharlarıma
cinayet süsü.
ölümden önceki uyak
konaklaması bir ipte iki cambazın
sevişerek mümkün ancak…
[10 eylül 2002] {290}
aynı kadınla ikinci defa evlenmek,
ikinci defa yakılan sigaranın ağır tadı,
ha bitti, ha bitecek…
aynı kadınla üçüncü defa evlenmek,
denizin demlediği vapur çayı,
ama pahalı.
aynı kadınla dördüncü defa evlenmek,
bohçacılar topluyorlar kalanları,
ısrarkâr geçimsizlikten hoşnut şehrin baro’su.
aynı kadınla beşinci defa evlenme.
[5 eylül 2002] {285}
özge dirik, 14 ekim 1978’de manisa’da doğdu. öğrenimini odtü iktisat bölümünde tamamladı. şiirleri ağır ol bay düzyazı, hece, kuzey yıldızı, öteki-siz, pencere, varlık gibi dergilerde yayımlandı. kuzey yıldızı’nı yayıma hazırlayan ekipte yer aldı. 27 ağustos 2004 tarihinde yaşamına son verdi.
ağaçtaki sabrı anlatıyor
zaman
bir ağaç oradadır
baktığın yerde
belki yalnız
belki binbir kalabalık
içinde
orada
olduğu yerde
içinden yıllar geçmiştir
nehirler…
şimdi
uzaktaki kuşun yuvası
ilk doğumu
günün ve gecenin…
unutursun içini…
bakarsın
gölgende bir salıncak
içindesin…
bir ağaca bakmışsın
yanından bir sessizlik geçmiştir
kalmayı duyarsın…
unutmaz ağaç seni!…
bu onun aklıdır.
1. ateşten
yüzü keskin yüzü
ikiye böldü geceyi
Sonra, «sonra yoktur» dedi
2. yan yana yan
Hep birlikte bağırdık
«ateş akışkandır»
3. bekleyen
«tut beni» dedi bir başkası
tutamadım, ateş yalnızdır.
4. aradaki
«Birleştirmek istiyorum» dedi
geceyi
ben tüm bunları yazarken/
kurduğum her cümlenin
sana aitliğini düşün-düm
oysa her sözcüğün
ötesine koyduğum sözcük/
seni cümlelerin gerisinde bıraktı
…
sonra/
ben bunları yazarken/
benim ne anlattığımdan çok
senin ne anlayacağını düşün-düm
(…hep suyun karşı tarafındaydı görüntün)
istedim ki ben bunları yazarken
düşün
!
bazen uçmak kalmaktır
dedim
/penguenleri işaretledi sözlerin/
bin savaş açtım /bin savaş kazandım/
bir neden bulamadım yenilmen için
pençeleri sökülmüş bir aslanın
kıyısına kadar gelen suyun
geri çekilmesi
tohumun çatlamış kabuğuna
kestanenin ateşinde kül korkusu!
boş kasadaki meyve kokusu
kanatsız kuşun gövdesizliği
simsiyah kumaşı çizen
beyaz sabunun tortusu
zaman seni benden istiyor
gözlerime bıraktığın not mülk
aynı şarkılara susuyorum uzun sabahlara
dün soldu
al acının uğultusunu rüzgârların zehrinden
çünkü zaten sadece belki
ama içinde kim varsa biriymiş gibi
sır çekip aldı huzurdan beni
bedenime karış al içimdeki geceleri
içimde kim varsa
aşk aşka düşer uzun süren sözlere
Güneşin gökyüzüne attığı tokattı mavideki kızıllıklar.
Sisler içinde bir gökyüzü kendisine biçilen renklerle sevişti.
Saat derinlerde bir yerlerdeydi. Kent kendi tangosunda.
Kadınları erkeklerle, erkekleri kadınlarla, yalnızları kendileriyle…
Hep bir şeyleri birleştiren, hep bir yerlere götüren şey bizi.
Anın anı olma kaygısı, tedirginliği ve böylece dolup duran
boşluklarımız bizim. Bizim boşluklarımız. Yalnızlık…
Çoklaşıp yoklaşmanın sığ izi, yoklaşıp çoklaşanın derin izine