Ayın çağrısı gelmeden önce başladı her şey… Lalaith sonbaharda geldi. Minik ayaklarının altında ezilen lal rengi yaprakların çığlıklarını duyabiliyordum. Onu fazla beklememiştim ama beni şaşırtmıştı tüm çocuksuluğuyla. Hayatımdaki en büyük hata yıldızların isimlerini insanlara vermek olmuştu. Bunu söyleyebilmek içinse, benim maviyi bulmam gerekecekti. Her şeye rağmen, bir yıldız gelmişti yanıma; işte o zaman yıldızlar kaymaya başladı gözlerimden.

sana «yaz» demedim
        bahardı beklediğim

en çok gecedir kendi sesini emziren
dışarıda büyük kavgalar var insanlık adına
senin de, benim de olmadığımız
bizim adımıza zaten ölenler var
hem de aynı gecede…

gittin, uzadı saatler
ölü kelebekler birikti
gözkapaklarımda.
hadi kapat kapıları
terk edeme beni

        sahi güneş hâlâ orada mı?

düşler terk edince gülüşleri
yitik kentlerin mezarlıklarına döndüm
bir tas suya hasret.

kayıp coğrafyasında
dolaşırdım şiir ülkesinin
her şey bir başkaydı
gözyaşlarım papatya

sesim yitik bir ülkede kaybolmuştu oysa
ve papatyalar akardı gözlerimden
ağlardım

sonbahar kirli sakallı bir ihtiyardı
mevsimin sarı yeleli sırnaşık rüzgârı
diş bilerdi o en güzel dünyaya
tomurcuktaki yaprağa

mevsimler taşırdım
uzun yolculuklardan
şiirimin kayıp coğrafyasından

papatyalar akardı gözlerimden
gülüşlerinin sonbaharında ağlardım

bulutlar arardım arınacak
yıldızlarımı alırlardı
kaybolurdum

seninle ilgili yazmaya başlayınca hep huzurdan bahsediyorum. incecik yağan yağmurdan ya da sıcacık güneşten bahsediyorum. dört mevsimin en güzel zamanları. sarı yapraklarla da güzel istanbul artık, yağan kar altında da…

ellerimden tutup beni gezdirdiğin için bütün sokaklarını seviyorum bu şehrin. bütün sokakları yazmak istiyorum.

Sis ve gölge, başaşağı senkron yalnızlığı
Kırılmalar, suda beliren yüz, deriden gömlek kıvranmalar.

Soru işaretlerinin avlusal denklemi, bedensel işlemler
Işık, sütun ve hiram, açık tonajlı matem esintisi
Cazibesi, kabuksu cepsel takvim
Tevatür.

Kanayan: içbükeysi derleniş, meselenin sondan bir önceki lafzı,
Hipnoz: Öteki ben

Kapıların üzerindeki yazmalar
Ay ışığının apsansında, cam bardaklarda kalan el izleri
Kızılca kıyamet,
Atomize olmuş bir yalıtılmışlık

Bak, gör:
Ay ikiye bölündü.
Durma,
Sen de böl!

Yarısı senin,
Yarısı benim:
Sessizlik…

dediler ki
nemrut’un doğduğu gece
tılfındır tepesinde
ayşo; kuru ekmekle
dudaklarını kanatan yoksul
bir kadını, yusufçuk kanıyla
efsunlamış…

o gün bu gündür
şeytan tanrıya küsmez

aşksa o
hiç korkma
nasılsa konuşur
bütün dilleri [1]

İsmail Hakkı’ya

Yürüyüşler yorgun. Düne mi, bugüne mi? Kimi zaman suskun yarınlara mı? Anıların yolculuğundayım. Her yaşanan geçmiş oluyor, her an dün.