şiir

Sabah deniziniz güzel koksun diye
Gece
Ölen bir aşkın çiçeklerini attım.
Mavinize

Gözlerin kuğuların yüzmesi
Sesin bir köy evinde uyumak

Ellerin ürkekliğin simgesi
Saçların bir rüyaya uyanmak

Ihlamur görür, gül duyar
Onları koklamak; seni koklamak.

I

Uçtum sesinde
Yoruldukça kanatlarım
Kondum yüreğine

II

Karanlık öptüm,
Ufuksuz gözlerinden;
Ay tutulması.

III

Uzansam yüreğimden,
Bir yıldıza tutunsak,
Gök bize tutunsa,
Bulutlar bana…

IV

Yalnız tek bir kez
   En dibinden gözlerinin
Bir soluk alsam…

V

Güz cıvıltısı
Bülbül dudaklarımda
Adının türküsü

VI

Eylül ezgisi
Yağmur kalabalığı
Issız gönlümde

VII

Deniz kanıyor
   Bir yaprak kırılıyor
      Avucuma düşüyor
Hep susuyoruz…

İnsanlar boş hayaller peşinde «Zaman makinesiymiş!»
Zaman içimizde bizim, sonsuza uzayıp gidiyor işte…
Teknoloji bir ütopya şimdilik, zamanda yolculuk için
Ben sadece şunu söylüyorum:
Teknoloji insanın ruhudur ve ruh her yerde;
Geçmişte ve gelecekte
Utandırır bir gün bizi bu gözler gördükleri için
Canavarlaşır «Teknoloji»
Yer, bitirir, kemirir insanlaşmaya çalışan bir yapıyı
Oysa biz zaten insanız, değil mi?
Zamanı düşünüyorum şimdi Beyoğlu’nda
Yaşıyorum geçmişi doyasıya
Bir handa, bir duvarda, bir insanda

Baran’a

1

Ey hayat,
ey hayat
seni seviyorum
ağlat beni.

Annem yoktu
babam ağlamadı
sevgilim yitik
ben ağladım.

Ayrıldım
ağlamaklı oldum
ağlayamadım,
oturup şiir yazdım
gözyaşlarıma bulayarak.

1.

(H.V.)

Bana referans mektuplarıyla gelen
bir tanıdıktı o, uzaktan tanıdığım,
gemideki bir yolcu, yolcuyduk
aynı gemide, yüzlerden yorgun düşmüş.
Başımdan savmak istedim onu-olanaksızdı bu.
Böyle, karar verdim yanlışsız davranmaya:
ilgisiz görünmektense dost gibi davranabilirdim
yalnız sıcak kanlı karısı için,
uzun ve güzel, çiçek açan, ve güzel gözlü!
Şimdi, bu gezinin acıklı öyküsünde
anladım yanlış yaptığımı.

Yersizdi gösterdiğim yakınlık.

Onun sefil ruhu düzelmedi
dostça yaklaşımımla, o gemide,

sır tutmasını bilmez bir çocuk gibiyim
ağzımdan çıkanlar benden çıkmıyor
bu türkü neden uzun, bu türkü neden bitmez?

beni, benden vuruyor kendime hainliğim
sen eline kalem al da bembeyaz kâğıdı ez

‹yalan söyle› demiştim, yalan olmalıydı bu
erguvan ve turkuvaz odada dans ederken
umutlarım kanatlanıp uçtular bir bir
yalan kalanların hatıralar olduğu

destekler bırakır, kemik devrilir

gökkuşağından haberler getirmişsin
ağaçlar ağlamazlar -onlar yağmur damlası
şafaktan evvel yola koyulmak lazım

Çocuk düşlerin pembe balon pembe şekerdi
Pembe gülücüklü dudağın kurdelelerle bir örnek
Pembe pabuçlarınla pembe bildiğin bir dünyaya yürüdün

Bastığın yerde kahkaha izlerini seçiyorum hâlâ
Minik, pembe bebek topukları

Pembe
solduğunu gizlemek için
dudağına sürdüğün ruj değildi sadece
Hatırlıyorum

İlk kayıpla yitirdin rengini
İkinci el renkler akıyordu çabucak
Solgunluğun sızdı altından
Ve ilk ihanetinde dünyanın
Yeniden boyamak bile istemedin.

Direnç, çok sesli bir türküydü
Cesaret, kardeşe uzatılan el

Bulutları yok, maviliği, gözleri yok
öyle sıradan bir gökyüzü uzanıyor her yerlere
kötü bir şey; yaşlanıp ölmek gibi
yapılıp, yapılmamış, işte ne varsa ayrık kalmış
tozlu perdeler, sıkılgan yatak örtüleri
kumaşlar kumaşlar kumaşlar arasında.

Ben ki, bir terzi değilim, çok düşünürüm
yani bu ölmelerin sonu gelmeyecek mi diye
sadece o da değil, bunun pek çok uzantısı var
yarım bırakmak, bilmemek tümünü ve
belki bilmeyi istemek.

Böyle düşünürken, dolanmış iplikler ve can sıkıntısıyla

kapı çaldı
belki sensin
belki gölgen
           ya da sesin

nerede olduğunu bilmeyen
bir karınca sevgimiz
sırtımızda hep aynı
           ceviz kabuğu