evsiz bir uçurtma
süzülürdü
rüzgârsız gözlerine
saçların
bulutlu ellerime
dokunurdu
ağlardım
ay gibi ışıdıkça alnına
yakamoz
gül kokusu
sinerdi
geçtiğin yollara
bu kurak, güz kokan
mevsim utanırdı
söylendikçe adın
dokunduğun
isimsiz çocuklar
gülücüklere boğulurdu
solardı
senden habersiz
seni seven tutsak yürekler
çoğalırdı
sensizliği öğüten
gözyaşı
- Yorum yazmak için giriş yapın ya da kayıt olun