yoktun ya
tektim ölmüştüm akşam haliydim
kâğıttan mendil yalandan kalem aşktan ayna
surat yaptım yerin yüzü kırıldı
ne olmadığıma ağladıkça göğün tözü
sustum derin yarıldım anılarda
konuştum yazıya sığındı ölüm
döndün ya
fısıltıya kaldı yüksek sesli komşular
mühürden kaleler düştü kapı sesinde
göz dokunuşu söz sırayı savdı hasretten
senden birikmiş gözyaşı aktı benden kurumuş göz
hemen sokulmadı şiire sevinç
erk henüz acıdaydı
kaldın ya
çokum dirilmişim sabah haliyim
kâğıt mendil kalemin elinde içiyor maviyi
sırrını aşka bırakmış çekilip gitmiş ayna
çerçevesi eskimiş pencerelerde taze kuşlar
kâğıdın ardındalar hepsi mavi kuyruğunda
söz ölünce üstü çizilebilse keşke
- Yorum yazmak için giriş yapın ya da kayıt olun