sesini saklayıp duran insanım
gittikçe acılar bıraktım geride
yağmur altında ıslanan ağaç kaldı
oturduğum balkon anıların
mezarıdır olsa olsa yola bak
kim geçerse geçsin yalnızdır
kim odalara kapansa keder
doluyor içime pencereyi açma
kitaplar öylece kaldı masanın
üstünde yarım bardak su
hep boş yanını gösterip
duruyor gözlerimin içine
bakarak sorular sorma
yaşadığımı sandığım her şey artık anı
solmuş fotoğraf belki kırmızı zambak
yanımda götürdüğüm ne vardı
ben bütün valizleri unuttum geldim
yağmur yağıyordu soğuktu
buralı olmadığım doğru
doğru arkamda bıraktığım
şehirler beni hiç anlamadı
yalnızım sol bacağım
derin sızım sen sürüklen dur
hayat yarın sana gelicem
ölücem kapında sen bunu anlamazsın
ben anlarım yalnızlık böyledir
ömrüm çoktandır dağ başı
ulaşmaya çalıştıkça tökezliyorum
gece gündüz odalar hep sessiz
tek yağmur yağıyor kimse gelmiyor
gelmesin insanın acısını insan çoğaltır
yalnızım söylemeye dilim varmıyor
gözlerimden akan yaş konuştum sayılsın!
27 haziran 2005, cırlavık
- Yorum yazmak için giriş yapın ya da kayıt olun