Akhisar’da bir ana cadde vardı, istasyonu belediyeye bağlardı. Bu yol üzerindeydi hala oğlu olan Nihat Ağabey’in iş yeri. Küçücük, on metre karelik bir oda! Tahta iskemleler, bir çalışma masası, onun yanında, çok daha ufak bir masa ve üzerinde kutu gibi, gri renkte bir daktilo makinesi. Henüz ilkokula gidiyordum. Portakal büyüklüğünde, eskitirim diye kullanmaktan korktuğum, gözüm gibi sakındığım lastik toptan başka bir oyuncağım olmadı. Sokakta oynamasını bilmediğim için çocukluğumun oyun çağını kendime değişik uğraşlar bularak geçiriyordum. Avukat Nihat Ağabey’in daktilo makinesiyle birşeyler yazmak beni mutlu eden bir oyundu. O söyler ben yazardım. Önceleri bu iş onun da hoşuna gitmişti, ama ben tozutup bunu ara sıradan her güne çıkarınca «Bu böyle olmaz,»? dedi. Büyük bir cömertlikle ekledi: «Al şu daktilo makinesini, her hafta sonu götür evine. Pazartesi günü ilk işin geri getirmek olsun.»? Gözlerim sevinç pırıltılarıyla doldu. Yeni bir oyuncağım vardı artık. Ona, verdiğim değere uygun bir yer bulmalıydım. Babamın çalışma masası dışında bir de yemek masamız vardı. Daktilonun yeri çalışma masası olmalıydı. Güzelce yerleştirip bir kâğıt taktım. Artık yazabilirdim. Ama ne yazacaktım? Yazmak için oturmuştum, yazacak bir şeyler bulamıyordum! Masanın üstünde defterler, kalemler, babamın okuldan getirdiği yazılı kâğıtları ve birkaç kitap vardı.
«Tamam, şu kitaptan okuduklarımı yazayım»? dedim. Kitap kaplıydı. İsmini, kapağını açınca okudum: «Çanlar Kimin İçin Çalıyor»?.
Başladım yazmaya.
Şimdilerde oturduğum evin yakınında bir kilise var. Ne zaman çanları çalsa, içimden hep «Kimin için?» demek geliyor, onca anılarım su yüzüne çıkıyorlar.
- Yorum yazmak için giriş yapın ya da kayıt olun