kuzey yıldızı - edebiyat dergisi

salih aydemir

ça commence avec toi - gökçe polatoğlu

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 22:14:59 +0000

ça commence avec toi - gökçe polatoğlu

rakı eşliğinde.
müzik girer.
akordeon…

aklımdan geçenler. bir yerinden tuttum bu masalın. bırakasım yok. ve imkânsızlık beni o sahile götüren. orada oturacağım. kırmızıyla. masalları anlatacağım ona. sen hiç anlamayacaksın biliyorum. sular kesik. yalnız uyumayı sevmem. hayaletlerden korkarım çok. o dolabın üzerinde durup bana baktıklarını hatırlıyorum. hâlâ o dolabın üzerindeler biliyorum. yataklar değişti. evler değişti. geceler değişti. onlar hep oradalar.

merhaba. karabasanlardan bahsedip kimsenin canını sıkamam. saçlarım fönlü. gözlerimde sürmeler. en neşeli maskem var suratımda. o gelecek.

aslında sevişildiğini düşünmek de içimi acıtıyor bir yandan. o sahile gitmemiz lazımdı. ölümü vereceğim sana. bembeyaz ölümü. simsiyah lekelerin arasından akıtıp kanımı… sen beni okuma!

mum söndü. sen gelmedin hâlâ. oysa bütün büyüleri sana yapmıştım. o kadar açıktım ki. seninle hiçbir şeyin arasına girmedim. açık.

- yapamam.
- yapmalısın. ancak onu yiyip sıçtıktan sonra unutabilirsin. hadi ne olur uslu kız ol. bir kaşık annen için. bir kaşık baban için. ağzını aç. sen büyük bir kahramansın. yaptığın şeyi herkes yapamaz. evet. biliyorsun.
- sen beni niye uyarmadın.

fanny fink. mezarında rahat uyu.

bir kez olsun. son bir kez olsun âşık olmak istedim.
sesler! kulaklarım sağır oluyor!keiner liebt mich – doris dörrie

aramamam lazım seni. aşkı dağıtmamam lazım. vücutlarımız bir ceset olacak. vücutlarımız bir ceset olacak! ölümü getireceğim sana. bileklerimden kanlar damlarken. en yakın arkadaşıma sarılacağım. bembeyaz tenimle. ölü bedenimi bırakacağım avuçlarına. ölümsüzlüğü bile yaşamış olan bedenimi.

sevişiliyor… beyaz ölüm! sen bunları okuma!

onlar bana bitkiler, zaman zaman da çiçeklerin taç yapraklarıyla dokundular…

önce o gece…
elimden düştü fincan yere. toprağın yedi kat dibine gömdüğüm ölüm, 25 parçaya ayrıldı. kollarım açık. bekliyorum. kafamın içerisinde tasnif ediyorum bildiklerimi-bilmediklerimi: doğum. biliyorum. aşk. biliyorum. gitmek. biliyorum. ellerin. bilmiyorum. sesin. bilmiyorum. çıkış. bilmiyorum. ölüm. biliyorum. gördüm. yıllar önce o fincanın içerisinde gördüm onu. incecik bir yaprak gibi titreyen ölümü gömmüştüm. çıktı yine, geldi buldu beni aşkla. köşeye sıkıştım.

onlar…
beklerler hep bizi… masa altlarında, kapı arkalarında. bütün iyi hisler ve kâbuslar bir arada. zamanını bilemezsin, baktığında bulamazsın, ellerinde tutamazsın. beklerler saklanıp… hobbitler gibi sessiz. bütün iyi ve kötü hayaller… mutlu hayaller kurarken suratlar değişiverir anlayamazsın. çünkü hepsinin geldiği yer aynı.
hepsi aynı deliğe saklandı.
yanlış bütün suratlar.

«Düşünde kendini bir kelebek olarak gören biri bir kez uyandıktan sonra, bir kelebek olmadığından ve artık düşünde, kendini bir insan olarak görmediğinden hiçbir zaman emin olamaz.»ölü kelebeklerin dansı – hüsnü arkan

Vedat Kamer Per, 15/02/2007 - 00:14

gökçe polatoğlu

asude - oylun pirolli

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 22:08:41 +0000

asude - oylun pirolli

yaşına bol gelen bir entari sırtında
yürürken eteğinden dökülür çiçekleri
gül kurusuna çalar ayak izleri
içi buğulu sızar dışına
ince ince işler göğe dönük göğsünü
gün kucağında birikir; büyür mevsimler
mevsimler büyüdükçe küçülür asude

kaçar henüz ten değmemiş zihninden
tırnak içinde aşklara yatak serer uykusunda
sol kolu uzanır çırılçıplak
diğerine, çatısından örtülüdür dantelin namuslusu
solundan dışına baktığında
sağ’ı kıpkırmızı orospu
arada içine bakar kaçamak
kolay yara alır doğasından çıplak olan
bir elinde iğne iplik
bir elinde kör makas
keser-diker boylamasına göğsünü

/kendini yamayan kadınları yiyerek beslenen
dikişi kekeme bir terzidir
tepesinde arsızca sızlanan/

saklanır elleri ceplerinin kuytusuna
terzi yüklenir açığına ağırlığınca
asude: suskunluğu doğuştan solak
değiş tokuş eder kendini kendiyle
içinde çoğalan bir kurtlanıştır kalmak

gördüğü utanır görünen açığından
(göz kapaklarında dikenler…)
sol kolu çürür; düşer omuzundan

Vedat Kamer Per, 15/02/2007 - 00:08

oylun pirolli

kara mıh kilit alesta - zafer yalçınpınar

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 22:06:29 +0000

kara mıh kilit alesta - zafer yalçınpınar

dünyanın tüm nöbetçilerine

bir uykunun nöbetini tutuyordu
seyyar ve açılır ve kapanır
geceye doğru
kara mıh kilit alesta!

sırası değildi birdendi «birden»
aklı durdu bir akarsuyun kesik
tek başımıza iki kişiydik
gökyüzünün gözleri kapandı
ayla ayın etrafını sardı

zamanın terzisi
«bir sarkaçtan fazlasıdır zaman» dedi
örgün bir gece değiştiricisi

«sıkıldım bu nöbetten» diyor deniz feneri
yerden göğe kadar haklı

saatlerce tek kişiydim anlıyor musun yani tek
bir korkuluk gibi ayakçı

hiç çekinmeden

ölü gözlü bir generalin karşısında klarnet üflüyordu yaşlı bir sokakçı

ve gerçekten ve gerçekten

«bu durgunluktan kurtulmam gerek» dedi bir duvar yanındakine
her bir dizem için iki saat nöbet tuttum fenerle birlikte

bir taşlığın havalanıp inip yürüyüşünü izliyorduk bir taşlıkta
«dünyada sevinç vardır» diyerek koşturuyordu deniz hemen yanımızda

kara mıh kilit alesta!

3 Mart 2006, İskenderun

Vedat Kamer Per, 15/02/2007 - 00:06

zafer yalçınpınar

yüreğimin yıldızı - volkan hacıoğlu

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 22:00:35 +0000

yüreğimin yıldızı - volkan hacıoğlu

gönül borcu’na

güneş kadar sevmiştim onu
her sabah yeniden
her akşam bir daha
ve gerçekten yoktu benim için
bir başkası
hiçbir zaman
olamazdı da

varlığı
yankılanıyordu varlığımda
ve bir denizin dalgaları gibi
çarpıyordu yüreğim
sevdanın kıyısına

artık kesinlikle inanıyordum ki
yaşayamazdım ben
o olmasa
buydu aramızda geçerli olan
tek yasa

oysa her şey ne çabuk değişti
her şey
bir anda
dinelmekten yorulmuş bir yük hayvanının
dinlendirdiği ayağını değiştirmesi gibi bir başkasıyla
o kadar olağan
o kadar rahat
o kadar kolay
bırakılabiliyormuş en katıksız aşklar da

ama asla
ne olursa olsun asla
yüzümün karargâhında topladığım bir manga gözyaşıyla
vicdanını teslim almak için
gitmeyeceğim onun yanına

ve her şeyden sonra
her iki tarafın da yitirdiği bir savaşta
yıkılmış bir yüreği yağmalamaktansa
komutan olurum kendi karanlığıma
sessizliğin surları arkasında

bilmiyorum
daha önce söylemiş miydim
ben onu güneş kadar sevmiştim

Vedat Kamer Per, 15/02/2007 - 00:00

volkan hacıoğlu

Yorumlar

EMEĞİNE VE DİLİNE

EMEĞİNE VE DİLİNE SAGLIK…

ay çiçek - idil berf

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 21:57:37 +0000

ay çiçek - idil berf

Ay çiçeği kollarımda açmaya başladı
gözlerim
başka dünyalarda yüzen
gümüş bir balıkla buluştu

sarı bir ışık doldu ruhuma
o kendisini korurken
yayıldığı ovaya düştü gün

ay kalpli gece
doğumu beklemeye başladı

inci kuşunun konduğu kristal dallar
dile geldi

dua mumlardan çıktı
sırra yükseldi
bir boyut kapandı

ay çiçek açtı bedenini
her yer büyülenmişti.

Vedat Kamer Çar, 14/02/2007 - 23:57

idil berf

fusion ya da bi’ teklik sen kimsin? - duygu güles

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 21:56:47 +0000

fusion ya da bi’ teklik sen kimsin? - duygu güles

Oturalı beş dakikadan fazla değildi. Yanımda taşıdığım acı limon yeşili çantadan bir sigara çıkarıp, dudaklarıma kıstırdım. Çakmağı aramak için, çantanın ekseri tütün ve bir sürü zamazingo dolu dibini yokladım. Çıkarıp yaktım. Acı limon yeşili çantanın fermuarını çekerken, çevreme bakındım. Şehrin işlek caddelerinden birinin hemen kıyısındaki bir limon ağacının, dibini dört tarafından çevirmiş koyu yeşil boyalı; alışverişten yorulanların, yaşlı adamların, civardaki seyyar bakışlı satıcıların [ekose gömlek giymiş bir şemsiyeci, beyaz göbekli bir sigaracı, ilerdeki büfenin gençten yamağı] ve en mühimi birini bekleyenlerin soluklandığı bank benzeri bir yerde oturuyordum. Ağaç, bank, çanta yeşili kamuflaj üçgeninde kolayca kendimi unutturabileceğimi düşündüğümden olacak, otururken hiç tereddüt etmemiştim. Kulağımda, vapurlar’ın megafonundan duyulan «sen kimsin?» nağmesi, acılı musakka gibi bir alçalıp, bir yükselirken: …ve gemi gidiyor’du. Önümden geçen kalabalık gel-gitli bir nicelik arz ediyor, kaplumbağanın bağası yavaş yavaş kırılıyordu. Kıyısında durduğum, hafif yokuş işlek caddeden arabalar, iş çıkışının gazını egzozlarından dışarı salıyordu. Gelen geçene aralarından birini bekliyormuş gibi bakıyordum. Bekliyordum.
Şehrin bu tarafında oturuyordu. Belki şu an evindeydi ve önümden geçme olasılığı sıfırdı. Fakat belki de, işten yeni çıkmış, birazdan buradan yorgun argın geçecek, beni görünce de yanıma gelecekti. Onu beklediğimi söylemeyecektim. Ne yapıyorsun burada böyle deli, diyecekti; ben de: hiiç duruyorum, diyecektim. Onu beklemem için bir sebep olmadığını düşündüğü için soramayacaktı belki. Belki de onu beklediğim aklına bile gelmeyecekti. Evinde olabilirdi, ama alışverişe çıkması işten bile değildi, o zaman buradan kesin geçerdi. Ya da aşağıdaki birahanelerden birinde içmek için evinden çıkacaktı. Belki onun da canı sıkkındı. Evindeyse neler yapabileceği hususunda uzun bir liste yaptım o sırada: Yemek pişirmesi, yemesi, içmesi, sarması, işemesi, sıçması, banyo yapması [duş alan biri olması olanaksızdı], televizyon seyretmesi, okuması, yazması, otuzbir çekmesi [osbir derdi], evi temizlemesi, camdan bakması, pencereyi açması - kapaması, telefonla konuşması, aval aval durması, hepsi teker teker bitince ne olacaktı? Belki uyurdu, belki de birkaç ahbabı gelir, onlarla laflardı.
Belki bir sevgilisi vardı, ya şimdi o geldiyse, o zaman evinden çıkmazdı bu gece. Ona yemek pişirir, sonra iki başına buğulu kokular arasında yemek yerler, iki kadeh bir şey içip sevişirlerdi. En kötü rutinlerin bile rutin gelmediği zamanlardaydı belki. Bu düşünce canımı yaktı. Belki de evinde sevgilisinin gelmesini bekliyordu hâlâ. Sevgilisi de çarşıdan ona içki ve biraz meyve ya da çok sevdiği tuzlu fıstıktan [ki bence kuruyemişler içinde en karaktersiz olanıydı tuzlu fıstık, neden sevdiğini hiç anlamamıştım ama onun sevmesi hiç de batmamıştı bana; ben bademciydim mesela, gerçi bu da beni ille de sevilecek biri yapmazdı elbet] alıyordu şu anda. Bekleyişim, nesnesini değiştirir gibi olmuştu. Şimdi sayısız gelen-geçen arasından sevgilisini ayırt etmeye çalışıyordum. Şu olabilirdi, ama bu olamazdı, şuradaki tam ona uygundu, belki ilerdeki elinde şemsiye olan kadındı. Kumaş pantolon giyen bir kadından hoşlanabilir miydi acaba? Bakarsın, sigara ağızlığı kullanan bir kadındı sevgilisi. Ne çok kadın vardı, bu kadar kadın arasında ona ulaşmanın imkânsızlığı burnumu sızlattı. Belki de bu gece eve gitmeyecek, sevgilisinde kalacaktı. Bu sevgili düşüncesi kafamdan bir türlü gitmiyordu. Halbuki ilk oturduğumda, onu da benim gibi bekler halde hayal ediyordum. Hem şu sevgili kelimesi de ne kadar eğreti duruyordu. Bu «sevgili»yi, hep orhan gencebay’ın şarkılarından çıkma, şişme-rujlu bir eşek zannediyordum. Sevgili, sadece orhan’ın ağzında güzel bir varoluştu, onun kadar hakkını vererek söyleyeni yoktu. Fakat bana gelesiye çoktan eşek oluyordu bu sevgili işte: Şişme. Rujlu.
Yanımda oturan biri daha vardı. Saatine bakıp duruyordu. Belli ki o da şişme birini bekliyordu. Ama onun beklediği tam bir beklenilendi. Gelmesi kesin olan bir beklenilen. Nitekim birkaç dakika sonra cep telefonunu çıkarıp birini aradı, gözleri dalgalandı. Demek ki, beklediği gelmek üzereydi. Geldi. Kısa boylu, şemsiyesiz bir kadındı gelen. Hemen kalktı yanımda oturan, sarılıp öpüştüler. Kadın: kuzucuğum üşümüş mü beni beklerken, gibi salakça bir giriş cümlesi geveleyerek adamın koluna girdi, beraber uzaklaştılar. Arkalarından bakarken üşüdüm, bir sigara daha yaktım.
Oturalı bir saati geçmişti. Hava enikonu kararmış, işten çıkıp evine gidenler yerlerini gece adamlarına bırakmıştı. İki ayyaş önümden geçerken biri sendeledi, düşecek gibi oldu. Yanındaki ona güldü. Neden bilmiyorum, kalkıp gülen adamı bir güzel pataklama isteğim içimi bulandırdı. Fena halde içmek istedi canım. Ama buradan nasıl kalkacağımı bilmiyordum. Ya kalktığım anda buradan geçerse fikri bacaklarıma hükmediyordu. Geçmesi için olasılıklar azalıyordu. Belki sigarası biterdi de almak için evden çıkardı. Ama neden buraya kadar yürüsündü ki, sokağının bakkalından alıverirdi bir paket. Gerçi zulasında muhakkak fazladan bir paket bulunurdu ya.
Acaba birinin onu böyle beklediğini bilse sevinir miydi? Belki de o, hep beklenilendi ve bu yüzden fark etmezdi. Belki arka sokaklardan dolaşarak evine gidiyordu, ya da hava serin diye bir taksiye binmişti. Taksileri seveceğini hiç sanmıyordum. Araba… acaba arabası var mıydı? Arabası varsa, önümden geçme olasılığı, gittikçe samanlıktaki iğne kadar güdük kalıyordu. Hesaplamaya çalışıyordum: Şehrin bu noktasında onu görme olasılığım binde bir miydi, on binde bir mi? Bunun hesabı nasıl yapılırdı, bilmiyordum. Belki ilerdeki ağacın altında otursam binde birdi de burada oturduğum için on binde birdi. Belki de yüz binde birdi de ben ihtimal vermiyordum. Zaten, on binde birle yüz binde bir arasında bir fark da göremiyordum.
Ekose gömlekli şemsiyeci çoktan tezgâhını toplayıp gitmişti. Göbekli sigaracı da evine yollanmak üzereydi. Belki bir birahaneye girer, iki tek atıp televizyon izlerdi önce. Sonra da sıcak yatağına… Kuzulu sevgililerden sonra üşüyüşüm aklıma geldi. İçimi kara bir hırka tabakası sardı. Daha ne kadar bekleyecektim? Artık önümden geçenleri ikinci defa görüyormuşum gibi geliyordu: Sanki dünyada iki saat içinde her şey yeniden başa dönüyor, eylemsizlik halinde değişiklik oranı gittikçe düşüyordu. Kalkıp gitmeyi istiyordum şimdi, ama otuşurum gibi kolay olmayacağını düşünüyordum bunun. Benden habersiz çevrem, kalkışıma bir kılıf uydurmam için beni zorluyordu. Burada daha beter yorulduğumu düşünürken, önümden geçtiği ve benim onu fark etmediğim fikri beyin sapımı burdu. Birdenbire kalktım, gittiğini düşündüğüm yoldan hızla aşağıya koştum. Ne kolay kalkmıştım yerimden, belki şimdi tam da oradan geçiyordu. Dönüp, ardıma boş boş baktım. Göbekli sigaracı, yolun kenarında şemsiyeli bir kadınla konuşuyordu.

Vedat Kamer Çar, 14/02/2007 - 23:56

duygu güles

geç yol - şakir özüdoğru

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 21:54:56 +0000

geç yol - şakir özüdoğru

neyiz ama keşke olmasak hiç
diyebilecek cesaret değil

düş bir an yırtıp takvimden sıkıyoruz irinlerini sıkıntının
yine boş içi ama tangırdıyor işte delilik, uyansak
nerede açılmalı başka başka dünyalara göz diye
kesikli beyaz çizgilere ve gerilmiş suratlı yaratıklara emanet can,
ki delinmiyor sıkılırsa ne denli çıkmıyor bir gıdım hayat
aba dokunmuş postundan çağın, yarın başka uzaklarda
delilik damlamış ellerimizde bizim anıların izi var
siktirip gidenlerin esansına gömüyoruz onu da
onu da paylaşıp iyice mülkü yıkıyoruz, yalıyoruz kötücüllüğü
içtiğimiz beş on bira kustuğumuz kaliteli kin
öğrendik bağlayan organizmayı makro kimyaya sövmeyi
şimdi, o kinden yontulmuş ayakta duran’a sunulmalı şükran.

bağışlayıp hep korumasız bırakansınız
sarın saklayın bizi bari bir kere örtün sonsuzluğunuzla yollar!

3 şubat ’06 / görükle

Vedat Kamer Çar, 14/02/2007 - 23:54

şakir özüdoğru

kırık düş - hakan sürsal

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 21:52:54 +0000

kırık düş - hakan sürsal

nar çiçeğinden elbise diktim
toprağa düştüğünde
cemrelerinden önceydi baharın
çok zaman geçmişti üstünden - su
yalandı ilk benim yüzdüğüm

kim korkar hain kavak yellerinden
ağrırken iki ciğerimin ortası
derman bulacakmışım ha
efkâr dağıl! su yok sana
içtiğin yalandı

eskici!
bu yürek kaç leğen?
eder miyim üç şişe
nar çiçeğimi toprağa düşürdüm
önce cemre kıskandı
sonra bahar - şişeler döküldü
bir ufak kapıp geçtim karşıma
‘beş para etmezsin’
ya elbisem?

sonbahar irili ufaklı kuşlar kaçırırdı bizim oralarda
çatılar boş kalmasın diye
dumandan kırlangıçlar düşünürdük

hepsi yalandı…

Vedat Kamer Çar, 14/02/2007 - 23:52

hakan sürsal

makas - burçin özdeş

Vedat Kamer — Wed, 14 Feb 2007 21:52:01 +0000

makas - burçin özdeş

Çapkın bir samyeline bırakıp ilk kıvırcık, simsiyah saç telimi, şu memur kılıklı, sümsük adamın omzuna konduruversem. Biraz daha zorlayıp, yoluk yoluk sağa sola, şu utanmaz kiraz ağacının çırılçıplak dallarına, adaklar adayıp asıversem. Yok, yok. Bir makasa sarılıp, bu işi kökünden mi halletsem? Az evvel şuracıktaydı, nereye kayboldu şimdi burnum. Küçük, sevimli, kalkık burnum. Yok işte, bulamıyorum! Acıkıp girdiğim pidecide sümkürüp durduğum mendille beraber atmış olacağım bir yerlere! Oysa ne kadar güzeldi benim burnum. Tıpkı yolunası, kıvırcık saçlarım gibi. Daha bu sabaha kadar ne de güzel görünürdü gözüme hepsi. Yok, artık hiçbirisini istemem! Yüzümü silsin isterim poyraz. Yüzü olmayan bir kadın olmak isterim! Daha bu sabaha kadar ne de severdim ikisini de! Bu sabah, ta ki neden annemin, sırma düz, sapsarı saçları, deniz mavisi gözlerine rağmen benim bir gece kadar karanlık oluşumu bir tokatta kavrayana değin. Neden çocukluğumdan bu yana, her sabah, bu sarışın kadının, kıvır kıvır saçlarımı kopartacasıya, saatlerce taradığını, üşenmeden taradığını anlayana kadar… Defol! Diye bağırdı. Defol git o kara çıyana. Kalktı, kapıyı çarptı, gitti babam. Gözlerim kalsa da olur. Nerede bu Allah’ın belası makas?

Vedat Kamer Çar, 14/02/2007 - 23:52

burçin özdeş