osman serhat erkekli

I

Şunu anladım; dudakların
Elleri ayakları var
Dudakların dudakları var
Öpüşen

II

Kedi
Bütün gün
Yeni yüzyılı bekledi
Ben yorgundum

III

Yıllarca deniz şiirleri yazdım
Kara dedi ki: Ey şair
Deniz annense ben babanım
Beni niye unutuyorsun

IV

Gecenin bu ilerlemiş saatinde
Yalnızlık sadece ama sadece kendi şarkısını mı söyler?
Gece bitecektir bir gün ama
Yalnızlığın adımları bitmeyecektir

V

Yeryüzü bozar dengeleri
Ruhlar eşittir oysa
Ne yazık ki biz bu –meleklerden adi– gökyüzünü de

I

Zaten olup olacağı belli:
Her aşktan
–Kütür kütür olsa da her erikten–
Bir kuru çekirdek kalır

II

Külü ezsem de
Gülü ezemem bilmelisin
Erik öpülür ancak
Ve olsa olsa ısırılır

LIII

Her aşk bir şifre midir
Tanrısallığın kilidinde

LVIII

Saatimin ileri gittiğini yeni fark ettim
Ben geri kalıyorum

LXIII

Bu evren, Tanrı’nın
Aşka tuttuğu bir lamba olabilir

LXIV

Kanımız şarabımızdır bizim
Ölüm bağbozumu, rind olan herkese

LXVIII

Tanrı, kumruyu yalnız olarak düşünemiyorum
Ama beni düşünmüş demek ki…

LXX

Çocuksu bir gerçek
Hiçbir rayın, hiçbir trenin sonsuz olmadığı…

Etimin kurtuluşunu ruhumun
çaresiz zehirlenişine borçluyum
                          - André Gide

Bir sonsuzluk balkonda
Eski aşkları mı anlatır

Aşk ki konsül bir at gibi
Hep önde gider; biz onun kuyruğuyuz da

Bir güvercin bir serçeyi nasıl kovarsa
Öyle dövüyor bakışların beni

XXI

İçimizdeki deniz
İkimiz biziz

XXII

Tanrı kendi’min gölgesi gibi dolaştı evreni
Tanrı’yı öldürmek istedik, öldüremedik